De ontmoeting op de grens: waar echte verbinding begint

In een liefdesrelatie vindt de echte ontmoeting plaats op de grens — daar waar jij en de ander elkaar werkelijk raken. Het is een dunne lijn: voor je het weet stap je eroverheen of blijf je er te ver van weg. Maar juist op die grens ontstaat echt contact, levendigheid en verbinding.

Waarom we vaak wegblijven bij de grens

We zijn bang voor de grens. Bang dat als we eerlijk vertellen wat er in ons omgaat (onze gevoelens, onze verlangens) de ander daarvan zal schrikken of afstand neemt. Of we zijn bang zélf te ver te gaan en de ander pijn te doen. Dus blijven we liever veilig aan de oppervlakte.

Die veiligheid heeft echter een prijs. Als we onze kwetsbaarheid verbergen uit angst voor kritiek of afwijzing, verliezen we het echte contact met onszelf én met de ander. We praten nog wel over het dagelijkse reilen en zeilen, maar niet meer over wat ons werkelijk bezighoudt.
Zo wordt de relatie vlakker, voorspelbaarder, en dooft langzaam de energie die juist uit oprechte ontmoeting voortkomt.

Langs elkaar heen leven is vermoeiend. Het zorgt voor een onrustig, eenzaam gevoel, alsof iets wezenlijks ontbreekt.

Echte verbinding vraagt om grensbewustzijn

Grenzen maken deel uit van elk contact. Soms ontdek je pas dat een grens is overschreden wanneer dat al gebeurd is, bij jezelf of bij de ander. Dat is niet verkeerd; het hoort bij leren relateren.

De kunst is om te leren luisteren naar de signalen van je lichaam en je emoties. Die vertellen vaak eerder dan woorden waar de grens ligt.
Ook ik moest leren om mijn grenzen te herkennen. Ik bewoog te vaak mee, voelde mijn grens pas als die ver overschreden was. Of ik drong juist te veel aan, vanuit mijn verlangen naar nabijheid, waardoor het contact juist stokte. Pas toen ik leerde stilstaan bij wat ík voelde, kon ik duidelijker aangeven wat ik wilde en nodig had. En kon ik ook de signalen van de ander beter horen.

Grenzen zijn dus geen obstakel voor verbinding, maar juist een voorwaarde ervoor.

Tussen zelfafwijzing en de angst om de ander af te wijzen

In relaties komen we vaak voor een innerlijke keuze te staan: Wijs ik mezelf af, of riskeer ik dat de ander zich afgewezen voelt?

Wanneer we ons verlangen of onze behoefte inslikken om de ander niet te belasten, kiezen we voor zelfafwijzing. We stoppen iets weg wat belangrijk voor ons is. Maar hoe langer we dat doen, hoe groter de spanning wordt. Tot we niet anders kunnen dan uitspreken wat we voelen. En dat blijkt vaak bevrijdend. Want de ander hoort niet een afwijzing, maar juist een uitnodiging tot echtheid.

Wanneer jouw nee er mag zijn, wordt je ja pas echt geloofwaardig.

‘Durven is even de grond onder je voeten verliezen, niet durven is je leven verliezen‘, Soren Kierkegaard.

De moed om elkaar echt te ontmoeten

Echte ontmoeting vraagt moed. De moed om jezelf te laten zien, met je verlangens en grenzen. Om niet weg te blijven bij wat spannend is, maar daar juist nieuwsgierig te blijven. Want dáár, op de grens, leeft de relatie.

Ben je benieuwd hoe relatietherapie jullie kan helpen elkaar weer écht te ontmoeten? Klik dan hier.